woensdag 18 april 2012

Een versterkte burcht.

Iets meer dan 1,2 ton. Zoveel steenafval hebben we al 'verzameld' bij de verbouwingswerken. Om u een idee te geven: dat is 15 keer het geboortegewicht van Kai-Mook destijds, de ongewild mediageile babyolifant van de Zoo van Antwerpen. Eén komma twee ton steenafval, dat zijn ook een viertal ritten naar het containerpark, tenminste als je een stationwagen hebt, en je hem flink vol laadt.

Die containerparken zijn best wel gekke plaatsen. De idee achter die plaatsen is dat je daar, tegen een prijs (volgens het principe van 'De vervuiler betaalt') je niet-huishoudelijk afval kan gaan dumpen, zodat je het niet langer ergens hoeft te gaan sluikstorten. Bijvoorbeeld op een relatief verlaten pleintje tegen een textielcontainer, zoals in deze stad gebruikelijk lijkt te zijn.

Nochtans zijn er vele voordelen aan sluikstorten op dat plein. Het is ten eerste al gratis. Daarnaast heb je geen speciaal pasje nodig om het plein op te geraken, en hoef je ook de drie slagbomen van het containerpark niet voorbij. Er is verder geen camerabewaking met bijhorend bord "MEN ZIET U.". En er patrouilleren ook niet doorlopend mannetjes in fluogele vestjes. Het plein is tevens doorlopend open, al is het misschien sociaal wat wenselijker als je er je spullen achterlaat wanneer het bijvoorbeeld al wat schemert.  

Anderzijds is het goed dat de gemeentelijke afvaldiensten al die maatregelen treffen: we zouden niet willen dat de sluikstorter zijn ding zou gaan doen in een containerpark, of wel? Dat geeft hem of haar allicht ook zo geen kick, vermoeden we.

De visueel ingestelde bloglezer verwacht nu mogelijk een foto van keurig gesluikstort afval naast een textielcontainer. We hebben overwogen er eentje toe te voegen, beste visueel ingestelde. Maar al snel overviel ons de vrees dat een met Instagram-effectjes overladen plaatje wel eens hordes toeristen zou kunnen lokken naar deze plaats. Die zouden er dan Spriteblikjes en Twixwikkels kunnen achterlaten en zo. Dat zou alleen maar schadelijk zijn voor de authenticiteit van de site.

zondag 1 april 2012

zondag 4 maart 2012

Koken voor bouwvakkers

Les 2: de specie voor de ondervloer (de 'chape')

Ingrediënten

5 eenheden chapezand
1 eenheid portlandkalksteencement
een beetje water

Schep chapezand en cement in Dizzy, je oranje cementmolen. Vraag hem vriendelijk om alles goed te mengen. Voeg een weinig water toe. Je weet dat de specie goed is als hij samengeklit blijft wanneer je hem in je vuist samendrukt.

vrijdag 2 maart 2012

Een onverwacht tijdsdocument.

Een renovatie is een soort 'blast from the past'. Graaf je diep genoeg in de ondergrond, dan stoot je altijd wel op iets. Een terracotta buis bijvoorbeeld. Heb je tegenslag, dan vind je een fossiel, of werktuigen, keukengerei en muntstukken uit de Romeinse tijd. (Tegenslag, want zo'n dingen staan garant voor de toestroom van een zwerm archeologen die je werf tijdelijk stilleggen en overnemen.)   

En soms ontdek je iets waar je het het minst verwachtte. Bij het verwijderen van de plinten in de woonkamer ontdekten we dat er destijds oud krantenpapier was tegengeplakt, allicht uit isolerende of vochtopnemende overweging. De krant lijkt te dateren van rond 1945. De vraag naar lekenonderwijs in Congo kwam op meteen na de Tweede Wereldoorlog. En de eerste officiële lekenscholen in Elisabethstad (het huidige Lubumbashi) openden hun deuren in 1946. Opvallend is ook de typfout in de kop van het artikel. Slechte dag van de eindredacteur?

Een krant uit 1945?

Verder was er in 1945 blijkbaar plaats voor een esoterische katern in de krant... of werd hier een samenzwering blootgelegd? 
Een X-dossier avant-la-lettre?

Stof - dust - Staub - poussière.

Geen grijze kleurspoeling, enkel stof.

zaterdag 25 februari 2012

Een opmerkelijke campagne.

De bouwvakker en zijn stiel kampen met een imagoprobleem. Er rust een soort taboe op de Fysieke Inspanning, tenzij je ermee op tv kan komen in een doe-het-zelfprogramma. Ook de nochtans eenvoudig te vermijden bouwvakkersdécolletés doen bezorgde moeders gruwen en helpen de zaak evenmin vooruit. Menig ouder gaat daardoor geen inspanning uit de weg om zijn spruiten ten allen prijze uit "de vakschool" te houden. Rechtzaken en repetitoren geven de kroost dat broodnodige ruggesteuntje om een resem diploma's op te halen aan allerlei hogescholen en universiteiten. Zolang op familiefeesten maar kan gezegd worden dat hun oogappel zo van dat dom computerwerk doet. Nee, "mijn kind leerde een stiel en is daar verdomd goed in.", dat is helemaal uit den boze.

Op de bouwvakblog juichen we daarom elk initiatief toe dat de allerjongsten warm wil maken voor het vak. Zoals onderstaande promotiecampagne van enkele collega's...

Geen kleuter blijft onberoerd.

vrijdag 17 februari 2012

Beloon jezelf met wat schilderwerk.

Het bouwvakkersgild is zo'n beetje de onzichtbare hand achter de maatschappij. Euh...zo'n beetje zoals de economie en ... en het kapitalisme en zo. We breken af en bouwen weer op, terwijl u, de forens, rustig op de trein uw krantje leest, wat oploskoffie slurpt uit een onhandig kartonnen bekertje of een gewichtig praatje slaat met de 'carpool buddies' over het weer, de kinderen of hoe druk het is op het werk. Ondertussen groeit en krimpt de 'skyline' van uw thuisstad zonder dat u er erg in heeft. De geelgehelmde medemens verbouwt in alle anonimiteit onafgebroken het urbane decor.  

Dat betekent niet dat de modale bouwvakker niet af en toe zelf eens wil kunnen stilstaan bij wat hij of zij al verwezenlijkte. Na een week of twee van boren, metselen, hameren, beitelen, schuren en schaven zonder veel zichtbaar resultaat, kan het daarom deugd doen te kiezen voor de 'Quick Win' van het Schilderen. Een simpel laagje verf, aangebracht middels een verwaarloosbare inspanning, maakt vaak al een wereld van verschil. En het moedigt de klusser aan te volharden in zijn nijvere bouwvakkerigheid. Een beetje zoals u en uw koffiepauze dus. 

De grondlaag als 'quick win'